Auteur: Oldengarm, Meeuwes

Kok, pizzabakker, bouwvakker, borduurder, heftruckchauffeur, metaalbewerker, financieel manager, verkoper, elektrotechnicus, leraar, slager, autopoetser, vrachtwagenchauffeur, koerier en ICT’er: zomaar een greep uit de beroepen van de asielzoekers die onderdak krijgen van INLIA in het kader van de crisisopvang voor het overvolle aanmeldcentrum in Ter Apel.

Nederland zit te springen om arbeidskrachten, andersom zitten zij te springen om zinvolle dagbesteding, werk, integratie, en geld om naar hun families in het buitenland te sturen. 1 en 1 is 2 zou je denken: laat die mensen zo snel mogelijk aan het werk gaan!

Belemmeringen

Tot eind november was dat echter te simpel gedacht. Nederland wierp allerlei barrières op voor asielzoekers om hier te mogen werken. Ze zouden maar gaan denken dat ze hier mochten blijven – of zo lang aan het werk gaan dat ze recht kregen op WW! Zo mochten asielzoekers pas na een half jaar hier aan het werk en mochten ze dan bovendien maar 24 weken per jaar werken.

Onder die regels was het onaantrekkelijk voor bedrijven om asielzoekers in dienst te nemen. Wie wil er investeren in arbeidskrachten van wie je al na 24 weken weer afscheid moet nemen? Gelukkig maakte de Raad van State eind november uiteindelijk gehakt van deze regel die de toegang tot de arbeidsmarkt beperkte. Sindsdien ligt de arbeidsmarkt veel meer open voor asielzoekers.

‘Goed voor de samenleving’

Een opsteker voor werkgevers, voor asielzoekers, voor gemeenten & Rijk (overheden hoeven zo minder geld aan uitkeringen te besteden), voor iedereen eigenlijk. INLIA-directeur John van Tilborg is blij met de uitspraak: “Vacatures kunnen vervuld worden, bedrijven kunnen beter draaien, asielzoekers kunnen meedoen – dat is de beste integratie. Het is echt goed voor de samenleving.”

Hij is zelf ook in zijn nopjes, want ook INLIA heeft asielzoekers in dienst, die hij nu niet na 24 weken weer hoeft te ontslaan.

‘Project Werk’

Het is ook heel goed nieuws voor ‘Project Werk’ dat INLIA in september startte. Want het potentieel aan arbeidskrachten onder de asielzoekers viel op, sinds INLIA vorig jaar betrokken raakte bij de crisisopvang van asielzoekers die niet in Ter Apel terecht konden (een nieuwe doelgroep voor INLIA).

En hoewel de belemmerende regelgeving toen nog gold, zou INLIA INLIA niet zijn als de stichting zich zou neerleggen bij de onmogelijkheden van onzinnige regels en bureaucratie. ‘Project Werk’ dus. Van Tilborg trok Britt Pruis aan, die ervaring had met het aan het werk helpen van Oekraïense vluchtelingen hier. Een enthousiaste ‘jonge hond’ zogezegd, die hij koppelde aan een ervaren ‘oude rot’: ex-gemeenteraadslid Koosje van Doesen.

Beide partijen

Ze zochten eerst de regelgeving uit, brachten de cv’s van de mensen samen met hen in kaart en brachten werkgevers en potentiële arbeidskrachten in contact met elkaar. “We zijn er niet alleen voor onze gasten, maar ook voor de bedrijven”, vertelt Koosje, “We ondersteunen en coachen beide partijen. Als iets niet goed loopt, springen we in. En we leggen van tevoren ook goed aan de mensen uit hoe je in Nederland een goede werknemer bent.”
Ze lopen natuurlijk tegen allerlei moeilijkheden aan. Zo zijn in allerlei sectoren certificaten nodig, waarvan de kosten voor veel asielzoekers een probleem vormen. Bovendien moet je voor het aanvragen goed je weg weten met computers, ook een barrière. Britt: “Maar ze helpen elkaar.”

Werk is goed

De mannen willen heel graag werken, vertellen Britt en Koosje: het geeft een dag invulling, dat hebben ze geestelijk ook nodig. Werk is goed om Nederlands te leren, om mensen hier te leren kennen, om te integreren. Een heel groot pluspunt: het zijn meest kostwinners en met een baan hier kunnen ze geld sturen naar hun gezinnen.

De eerste successen zijn er: een lasser en metaalbewerker is inmiddels aan de slag, twee mensen werken bij een keukeninstallateur, iemand volgt een traineeship bij de customer service van IKEA en weer een ander is bij een productiebedrijf gestart. Laat Britt en Koosje maar schuiven.

Uitnodiging voor de leden van de PCOB Afd. Zuidhorn e.o.

Wij nodigen u graag uit voor de bijzondere bijeenkomst op dinsdag 19 december a.s., aanvang 14.30 uur in De Rank, Westergast 8, 9801AZ Zuidhorn.

Deze middag hopen wij onze Kerstviering te houden. De liturgie voor deze middag is samengesteld door het bestuur en de activiteiten commissie. Het kerstverhaal zal worden gelezen door Lammy Kingma en voor de pianobegeleiding zal Rennie Renting zorgen.

Gezien de liturgie met veel bekende kerstliederen belooft het een mooie middag te worden, die we dan gezamenlijk willen afsluiten met een hapje en een drankje.

Op 3 december a.s. is er een Adventsvesper in de Abdijkerk. Aanvang 17 uur. Een viering met muziek, stilte, lezingen en gebeden.

M.m.v. de cantorij van de PKN-gemeente Aduard – Den Ham – Fransum.

U bent allen van harte welkom.

“We hebben een groot tekort aan brandhout” vertelt Lousine me. “En we hebben bedden met beddengoed nodig”. Samen met Lousine, de burgemeester en Albert van Mission Possible Armenië zit ik aan een tafel in het gemeentehuis van Ranchpar. Ranchpar is een klein Armeens dorpje heel dicht bij de grens met Turkije.

Lousine coördineert, net als drie jaar geleden tijdens de oorlog van 2020, de ondersteuning aan de vluchtelingen uit Nagorno-Karabakh. Bijna 400 vluchtelingen hebben hier onderdak gevonden. Voor een dorp met 1.200 inwoners is dat heel erg veel.

Lousine heeft een lijst opgesteld met het aantal personen en de samenstelling van de gezinnen van de vluchtelingen. “119 gezinnen. 398 personen, waarvan 101 kinderen. Zij hebben onderdak gevonden op 71 adressen. Er wonen meerdere gezinnen per adres samen.”

Nadat we een goed beeld hebben gekregen van de hulp die er nodig is, gaan we op huisbezoek.

Het huis vol

In het huis dat we bezoeken is het druk. Er wonen momenteel negentien mensen. “De eerste dagen hebben hier zelfs 42 mensen overnacht. De mannen sliepen de eerste nachten in hun auto’s omdat er geen ruimte in het huis meer was. We eten in drie shifts; de mannen, de vrouwen en de kinderen.” vertelt Artak. In het huis woont Artak met zijn vrouw. Zelf is hij met zijn vrouw en zoon ruim veertig jaar geleden gevlucht uit Bakoe. “Wij weten wat het is om te vluchten, het was voor ons vanzelfsprekend om ons huis open te stellen voor vluchtelingen”.

Het is een bonte verzameling van mensen die ik hier ontmoet. Verschillende generaties en gezichten, hun gezichten zijn getekend door het leven. De oudere mannen hier zijn de oorlogsveteranen van de jaren ‘90. De jongere mannen hebben meegevochten in de apriloorlog van 2016 en in de oorlog van 2020. De vrouwen en kinderen zijn voor de tweede keer in drie jaar tijd gevlucht en hebben weer alles achter moeten laten.

Toekomst

Als ik hen vraag hoe ze naar de toekomst kijken, wijzen ze naar de spelende kinderen. “Onze kinderen hebben in hun leven al veel te veel moeten meemaken. Voor sommige kinderen is dit de tweede keer dat ze vluchten. De blokkade van de Lahin-corridor was een traumatische ervaring voor hen. We stonden ’s nachts om 12 uur in de rij voor 200 gram brood. Er was niet genoeg te eten, er waren geen medicijnen en er was veel stress. En ook de vlucht was verschrikkelijk. De paniek was overal en we stonden in de rij met nauwelijks iets te eten of te drinken. Het welzijn van de kinderen is nu allereerst belangrijk. Zij zijn onze prioriteit. Zij zijn onze toekomst en we bidden voor een leven voor hen zonder oorlog.”

Hulpprogramma

Ik bezoek nog een paar huizen en luister naar de verhalen van de vluchtelingen. Ze maken indruk op me. Als we teruggaan naar onze auto, ben ik in gedachten verzonken. Wat moeten deze mensen veel meemaken en wat hebben ze al veel klappen te verwerken gekregen. Samen met Albert van Mission Possible Armenië werk ik op de terugweg ons hulpprogramma verder uit. Het brandhout is inmiddels besteld en zal deze maand worden geleverd en uitgedeeld. Voor de gezinnen die niet genoeg bedden en beddengoed hebben, schaffen we dit aan. Voor elk kind stellen we een kleding bon beschikbaar, zodat de ouders voor elk kind zelf warme winterkleding kunnen aanschaffen. En de komende twee maanden krijgen de vluchtelingen regelmatig voedsel- en hygiënepakketten uitgedeeld. Zo komen de vluchtelingen in dit dorp eerst de komende winter door. En daarna? Daarna gaan we verder kijken naar wat er nodig is.

Wil je weten wat alles kost en meehelpen? Dat kan:

Doos met voedsel € 70,-
Doos met hygiënemateriaal € 30,-
Bed met matras € 100,-
Kledingkaart voor één kind € 120,-
Set beddengoed € 50,-
Brandhout per kuub € 100,-
Brandhout per gezin € 300,-

(Per gezin per winter is er zo’n 6 á 7 kuub nodig, we hebben besloten de helft beschikbaar te stellen zodat er voor iedereen iets is)

Maak je gift over op NL07 RABO 0158 0454 24 t.n.v. Mission Possible o.v.v. Winterhulp Armenië of gebruik de QRcode.of de link.

Hartelijke groet,
Bert Dokter en Gerande Sikkema
Team Mission Possible Nederland
Kijk voor meer informatie op www.missionpossible.nl

   

Klik op de afbeelding om de “Nuusbrief” te openen.