Categorie: Uit het land

Een gang vol rollators, die had Mona van den Berg bij andere opvangvoorzieningen niet gezien. Voor haar boek ‘Ongedocumenteerd en op leeftijd’ fotografeerde ze op diverse plekken in het land oudere asielzoekers en andere vreemdelingen zonder papieren – in Den Haag, Amsterdam, Rotterdam en in Groningen in het INLIA Gasthuis. Het fotoboek maakt een gemarginaliseerde, kwetsbare groep mensen zichtbaar.

Het zijn mensen die hier vaak al meer dan tien, twintig of zelfs dertig jaar zijn. Doordat ze geen (geldige) identiteitspapieren hebben, zijn ze veroordeeld tot een leven zonder rechten, zonder uitzicht. Van den Berg maakte foto’s van mensen in diverse opvangvoorzieningen en van mensen die helemaal geen toevluchtsoord hebben. Haar foto’s geven al die mensen letterlijk een gezicht. De fotoserie werd onderscheiden met de 3^de prijs van de Zilveren Camera voor Nederlandse fotojournalistiek en documentaire fotografie.

Hoogbejaard en ernstig ziek

“Voor de groeiende groep ongedocumenteerden die ouder wordt, is het leven zonder rechten vaak een zware last”, vermeldt de uitgave van de Zilveren Camera, “Met het klimmen der jaren verzwakt hun gezondheid. Nu ze ouder en vaker ziek zijn wordt het leven zonder papieren steeds lastiger. Geen recht op een menswaardige oude dag, met een blijvend dak boven het hoofd, een uitkering of AOW, en goede lichamelijke en psychische zorg.”

INLIA herkent de problemen; de benedenverdieping van het Gasthuis Groningen is vrijwel alleen door (hoog)bejaarden en ernstig zieken bezet. Mona van den Berg zag het: “INLIA vangt veel echt oude mensen op, met veel medische klachten ook.” Niet voor niets is een van de foto’s die van een kastplankje vol medicijndoosjes en -potjes.

Gezien worden

Van den Berg wil de onmenselijkheid van het systeem zichtbaar maken. Laten zien hoe precair de situatie van deze groep ouderen is. En hoewel ze het systeem daarmee niet verandert, maakt wat ze doet wél verschil voor de mensen zelf: “De mensen die ik in beeld breng, voelen zich gezien. En dat is wat we allemaal willen, toch? Gezien worden? Zeker als je in zo’n situatie verkeert.”

Gezien voelen ze zich zeker. Zodra het fotoboek ter sprake komt, lichten ogen op en verschijnen er glimlachen op de gezichten. Bij Gopaal (82) en zijn vrouw Revathy (73) uit Sri Lanka bijvoorbeeld. Zij heeft onder meer hartklachten en astma, Gopaal heeft Parkinson. Hij is vaak verdrietig en onthoudt heel weinig meer. Maar begin over de fotosessie en hij weet het nog. De mooiste foto? Natuurlijk die van hem en zijn vrouw samen, allebei achter hun rollator.

Foma (76, uit Azerbeidzjan) en Rita (66, uit Armenië) hebben een waslijst aan medische klachten. De foto van het plankje vol medicijnen komt van hun kamer. Een kamer waar je allerhartelijkst welkom wordt geheten en niet kunt vertrekken zonder iets te nuttigen. Rita is, gelovig als ze is, erg blij met de biddende foto van haar. Maar de mooiste is die van haar en Foma samen, hij met zijn arm om haar schouders, beiden de ogen gesloten. Ze zitten klem, maar ze hebben elkaar.

——-

Het boek van Mona van den Berg (‘Ongedocumenteerd en op leeftijd’ ISBN: 97 894 9192 198 8) is te koop in de boekhandels en te bestellen bij de uitgeverij: info@uitgeverijjurgenmaas.nl.

 

De Evangelische Hogeschool (EH) organiseert op donderdag 5 oktober een symposium, met als thema: ‘Geloven doe je zo?!’

Anne van Olst, directeur van de Evangelische Hogeschool te Amersfoort, schreef een boek over de apostolische geloofsbelijdenis. Titel van dit boek is: ‘Geloven doe je zo’. Naar aanleiding van dit boek organiseert de EH op donderdag 5 oktober een symposium. Het EH-Symposium ‘Geloven doe je zo?!’ richt zich op geloofsoverdracht aan de nieuwe generatie en is bedoeld voor jongeren, ouders, docenten, jeugdwerkers, predikanten, voorgangers, kerkenraden, en verder voor iedere belangstellende.

Het EH-Symposium ‘Geloven doe je zo?!’ is op donderdag 5 oktober van 14.30 tot 17.00 uur en vindt plaats in Het Kruispunt te Vathorst (Amersfoort). Tijdens het symposium komen verschillende vragen aan de orde als: Wat is geloven eigenlijk? Hoe kan ik tot geloof komen? Wat betekent geloven voor mijn leven? Wat moet je geloven om christen te zijn? Hoe dragen we het geloof over aan jongeren? Wat is de inhoud van het geloof dat we overdragen?

Diverse sprekers als Jurjen ten Brinke (evangelist, presentator, spreker), Suzan Sierksma (universitair docent Nieuwe Testament aan de PThU), Anne van Olst (directeur EH en auteur van ‘Geloven doe je zo’) en Paul Plug (docent EH) belichten het thema vanuit verschillende invalshoeken. Er zijn twee studentbijdragen en er is een forumbespreking met gelegenheid voor vragen uit de zaal. Na het symposium is er gelegenheid voor ontmoeting onder het genot van een hapje en drankje.

Aanmelden
Het EH-Symposium kost € 10,- en voor oud-studenten € 5,-. Aanmelden kan via de website, zie eh.nl/agenda.

---

Over de Evangelische Hogeschool
De EH is een unieke hogeschool waar jongeren in diverse opleidingen worden toegerust voor het leven. Op de EH leren jongeren om steviger in het leven te staan, leren ze wie ze zijn en ontdekken ze wat echt belangrijk is. Tijdens een opleiding op de EH worden studenten geholpen met het ontdekken dat Gods liefde de beste basis is voor het leven en dat Zijn liefde alle aspecten van het dagelijks leven doortrekt.

In het weekend van 22-24 september viert de Evangelisch Reformierte Kirche van Rankweil haar 25-jarig bestaan. Met grote dank aan God is er sinds 1998 een levendige gemeente van meer dan 60 leden en een vast aantal gasten dat de kerkdiensten bezoekt, zoals de foto uit coronatijd laat zien.

HOE IS HET OM LID VAN EEN KLEINE GEREFORMEERDE KERK TE ZIJN?

Denise vertelt: “Ik bezoek sinds ongeveer 13 jaar de kerk van Rankweil. Omdat we een kleine gemeente zijn kent iedereen elkaar. Het valt op als zondags iemand er niet is, en er wordt met elkaar gebeden voor diegenen die er niet zijn en voor de zieken. Als er iets georganiseerd wordt, is het noodzakelijk dat de leden meewerken. We hebben een predikanten echtpaar dat zich enthousiast inzet en dat zich goed om ons, de schaapjes, bekommert. Ik voel me thuis in deze gemeente, ik ga er graag heen en zou het niet willen missen.”

Christoph zegt: “Het is aangenaam en te overzien omdat men de leden kent. Omdat ik vanaf het begin erbij ben heb ik helaas ook al vele leden gezien die gekomen zijn en weer verdwenen. Dat is heel jammer, omdat het natuurlijk opvalt als iemand niet meer regelmatig komt. Omdat de gemeente niet bijzonder groot is, is het alsof men op zondag zijn “patchwork” familie gaat bezoeken. In het bijzonder voelt men zich verbonden met die leden die al langer deel uitmaken van de gemeente. Zij hebben me bij het volwassen worden begeleid en ik kon, bij het opgroeien, toekijken hoe het is om een volwassen lid te zijn. Het bezoeken van de dienst op zondagmorgen is voor mij makkelijk, omdat ik graag naar de kerk ga om Gods Woord te horen en om mijn familie te ontmoeten.”

Jeff en Pamela met hun drie kinderen streken vanuit Singapore in Zuid-Duitsland neer. Zij zijn blij met de gemeente van Rankweil: “In een woestijn vol atheïsme, ontrouw en zonden is het ons een grote troost hier, midden in Europa, een Licht en Oase van evangelisch getuigenis te vinde. Hier kunnen wij de God van het verbond aanbidden. Wij waarderen in deze gemeente de gemeenschap der heiligen, die de Heer liefhebben en die in broederlijke liefde voor elkaar zorgen. Wij bidden verder voor de vrede en de groei van de kerk, dat is onze wens. Wij heffen onze ogen op tot onze Koning: Denk aan uw barmhartigheid, HERE, aan uw liefde door de eeuwen heen. (Psalm 25:6)”

Andrea is al meer dan twintig jaar lid: “Ik ben heel dankbaar in zo’n goede gemeente opgenomen te zijn. Men heeft een zekere moed nodig om in Vorarlberg Evangelisch Reformiert te zijn. Maar ik wilde graag lid zijn van een kerk die het Woord van God serieus neemt en daar geen andere leer aan toevoegt. Mijn moeder heeft daar erg onder geleden. Zij was overtuigd katholiek. Zij geloofde echt dat haar kerk de enige kerk is die een eeuwig leven bij God mogelijk maakt. Ik maak graag opmerkingen waardoor mensen mij naar mijn geloof kunnen vragen. Maar het lijkt wel of geloof de laatste jaren oninteressant geworden is. De waarheid lijkt er voor veel mensen niet meer toe te doen. Daarom heb ik me heel erg verheugd dat een vriendin van mij mee is geweest naar onze evangelisatie actie Fingerfood und Soulfood.”

---

De Stichting Steun Reformatie Oostenrijk ondersteunt vier van de zes ERKWB in Oostenrijk, Zwitserland en Duitsland. Meer informatie is te vinden op: www.ssro.nl of  www.reformiert.at. De SSRO is ook te volgen via Facebook (SSRO.NL), Twitter (SSROnl) en Insta (kerk_zijn_in_de_alpen).

Informatiebijeenkomst – Erfrecht (regio Hardenberg)
Donderdag 14 september | 20:00-21:30

Hoe moet ik mijn testament laten opstellen in verband met de beperking  van mijn kind? Is het verstandig om mijn zoon of dochter als erfgenaam te benoemen? Heb jij vragen rondom erfrecht en het leven met een beperking? Meld je dan aan voor de informatiebijeenkomst in Hardenberg op donderdag 14 september. Notaris Mr R. Lukas vertelt je deze avond waar je allemaal rekening mee moet houden en beantwoordt vragen.

Webinar – Samenwerken met zorgverleners
Maandag 25 september | 20:00-21:45

Hoe kostbaar is het om te wéten dat je kind in goede handen is! Maar hoe vaak is het niet anders?  Tijdens deze online bijeenkomst bespreken we verschillende handvatten voor een goede samenwerking met zorgverleners. Dit doen we samen met Wendy Bos (trainer Driehoekskunde bij stichting sprank en ervaren begeleider). Ook is er ruimte om vragen te stellen en ervaringen uit te wisselen.

Ambtsdragers conferentie – Pastoraat aan mensen met autisme
Donderdag 28 september | 19:30-21:45

Iedere predikant, pastoraal medewerker, ambtsdrager of bezoekbroeder komt in het pastoraat ooit iemand tegen die (een vorm van) autisme heeft.  In het pastoraat gaat het om verbinding met de persoon die je bezoekt, daarom is het goed om te weten wie je voor je hebt. Ontdek tijdens deze conferentie meer over autisme, de geloofsbeleving van mensen met autisme en hoe dit van invloed kan zijn op het pastorale contact, het gemeenteleven en de kerkgang.

Ontmoetingsdag – Voor vrouwen met autisme (regio Zwolle)
Zaterdag 30 september | 10:30-15:00

Tijdens deze ontmoetingsdag is er ruimte en aandacht voor jouw ervaringen en vragen als vrouw met autisme. Door het contact met andere vrouwen in dezelfde situatie ervaar je een gevoel van (h)erkenning. Op die manier helpen we elkaar verder door het geven van steun en tips. Het thema van deze dag is: ‘’Op zoek naar meer rust’’.

Seminars – Sprank en Dit Koningskind
Zwolle | Maandag 2 oktober | 19:00-22:00 | Koningskerk, Landsheerlaan 5
Haren | Donderdag 5 oktober | 19:00-22:00 | Ontmoetingskerk, Sterremuurweg 4
Gouda | Vrijdag 6 oktober | 19:00-22:00 | De Vaste Burcht, Lekkenburg 148

Sprank & Dit Koningskind bestaan 50 jaar. Om dat te vieren organiseren zij drie landelijke bijeenkomsten in het najaar. Er is een interactief programma met muzikale omlijsting door Ronald Koops en een verdiepend gedeelte over de hele levensreis van mensen met een beperking. Dit gedeelte wordt geleid door Prof. dr. em. Manu Keirse, klinisch psycholoog, doctor in de geneeskunde en de autoriteit in België en Nederland als het om verdriet, verlies en de laatste levensfase gaat. Het belooft een avond te worden met ruimte voor ontmoeting, aanbidding, verdieping en verbinding. Meld je aan voor een bijeenkomst bij jou in de buurt.

Thema avond – Levend verlies (regio Goes)  
Donderdag 26 oktober | 20:00-22:00

Als jij of je naaste moet leven met een beperking, chronische ziekte of aandoening verandert er veel. Verwachtingen, wensen en dromen over de toekomst moeten worden bijgesteld. We noemen dit proces ook wel ”Levend verlies”. Vaak zijn er gevoelens van verdriet en rouw, zowel bij de persoon met een beperking of aandoening als bij de omgeving. Dit proces is voor een ieder herkenbaar en toch ook voor een ieder verschillend. Tijdens deze avond staat het thema ‘Levend verlies’ centraal.

Ontmoetingsdag – Voor ouders van dove kinderen (regio Meppel)  
Zaterdag 18 november | 11:00-15:00

Het Interkerkelijk Dovenpastoraat organiseert op D.V zaterdag 18 november van 11:00-15:00 een ontmoetingsdag voor ouders van dove kinderen. Dit doen zij i.s.m. met Joke Leene (oud-medewerker bij Dit Koningskind). Tijdens deze dag is er ook een programma voor kinderen, hierbij zijn ook horende broertjes en zusjes welkom.

Ga voor meer informatie of om je aan te melden naar: www.ditkoningskind.nl/agenda

Klik op het logo om naar de artikelen te gaan.

“Ik kan niet zeggen dat het helemaal goed gaat”, zegt Rahimullah Daqiq. Het is een understatement, want de Afghaanse dichter, schrijver en vertaler leeft al een kwart eeuw tussen wal en schip. Hij mag niet blijven, hij kan niet weg. En dat blijft voorlopig zo.

De rechtbank in Groningen heeft namelijk onlangs het beroep tegen de afwijzing van zijn asielaanvraag ongegrond verklaard. We schreven eerder over hem, in augustus 2017. Hij zat toen al 9 jaar in de opvang bij INLIA en zei: Je wil je leven betekenis geven, iets goeds doen. Daarom hij had net ‘De wereld van Sofie’ vertaald, het bekende boek over westerse filosofie. Dankzij hem konden ze het in Afghanistan lezen, tot de Taliban weer aan de macht kwam.

Daqiq vluchtte in 1997 voor die groep. Maar omdat hij ambtenaar was onder het bewind daarvóór, zegt de IND dat hij toen mogelijk medeplichtig was aan mensenrechtenschendingen. Hij is echter nooit strafrechtelijk vervolgd en heeft dus ook zijn onschuld niet kunnen bewijzen. Maar ondertussen kan hij geen kant op. Hij kreeg in 2013 een inreisverbod voor Nederland, hoewel hij al hier was en nergens heen kon; de IND erkende dat hij gevaar liep bij terugkeer.

Tienjarenbeleid

Dit voorjaar vroeg hij de rechtbank om opheffing van dat inreisverbod en toepassing van het tienjarenbeleid. Dat beleid is bedoeld om een einde te maken aan situaties zoals die van Daqiq. Krijg je al tien jaar geen vergunning vanwege de verdenking van mensenrechtenschendingen en kun je al die tijd ook niet Nederland uitgezet worden omdat je dan gevaar loopt, dan kun je een beroep doen op dit beleid om alsnog een verblijfsvergunning te krijgen.

Je zou denken: dat is van toepassing. Daqiq zit immers al een kwart eeuw in die positie. Maar de rechtbank wees het verzoek af. Volgens de rechtbank was Afghanistan van april 2019 tot augustus 2021 – tot de Taliban weer aan de macht kwamen – namelijk veilig en had hij toen terug gekund. De tienjarenperiode gaat dus pas vanaf augustus 2021 tellen.

Frappant is dat de Afghaanse minister van Migratie in april 2019 – aan het begin van die periode dus – juist opriep geen mensen uit te zetten naar Afghanistan: het was niet veilig. Dat werd in augustus 2021 ook wel duidelijk. Als Daqiq in die periode was teruggekeerd, had hij voor zijn leven moeten vrezen. Zeker als hij er nu nog had gezeten.

Dode letter

Volgens de betrokken jurist van INLIA is het duidelijk onterecht dat er gesteld wordt dat het van april 2019 tot augustus 2021 veilig was en er dus geen belemmering was voor Daqiq. Integendeel: die belemmering geldt al 25 jaar en omdat hij ook geen asiel krijgt, valt hij al die tijd al tussen wal en schip. Het tienjarenbeleid blijkt ook nu weer een dode letter, stelt de jurist.

Zijn boeken – 17 inmiddels – maken Daqiq tot een doelwit. Hij blijft niettemin schrijven. Zijn laatste boek gaat over twee meisjes die aan de universiteit studeren, totdat de Taliban dit verbieden. De Taliban zullen dat boek misschien willen verbranden, zegt hij zachtjes. De uitgever is bevreesd. Maar Daqiq is alweer bezig met een nieuw boek. Schrijven is tenminste iets waarvoor je geen verblijfsvergunning nodig hebt. En – zoals hij in 2017 al zei: Wat belangrijk is, is dat je wat bijdraagt aan de wereld. En dit is wat ik kan bijdragen.