“Een onvervulde toekomst, dat raakt je”
Voor de medewerkers van INLIA zijn het indrukwekkende gebeurtenissen als ze gasten begeleiden bij hun laatste wensen of als iemand in de opvang overlijdt. Het komt niet heel vaak voor, maar het gebeurt natuurlijk wel. Er zitten immers relatief veel ouderen en mensen met medische klachten in het INLIA Gasthuis Groningen.
Weten dat iemand uitbehandeld is en binnenkort zal overlijden, stelt de opvang voor een groot dilemma: laten we de gast hier blijven of plaatsen we hem over naar een hospice?
Het is een dilemma waarover Izre Kuiper, leidinggevende maatschappelijke opvang, zich recent het hoofd heeft gebroken in verband met de Toevaanse Buyan, die uitbehandeld is. Hij en zijn gezin verblijven al een poos bij INLIA en voelen zich vertrouwd in het Gasthuis. Ze weten zich er gekend, voelen zich veilig en ondersteund. Je besluit dan niet snel iemand in zijn laatste levensdagen te laten verkassen.
Andersom moet Izre goed afwegen of het verantwoord is om hem te laten blijven. De opvang is immers geen hospice. Medewerkers zijn niet per se opgeleid om gasten in hun laatste levensfase te begeleiden en verzorgen. Wellicht kan gespecialiseerde thuiszorg ingeschakeld worden, maar dan nog komt er een deel op de schouders van medewerkers terecht. En het moment van overlijden laat zich niet voorspellen, dus zou dat zomaar een medewerker kunnen verrassen.
Onverwacht geconfronteerd met overledene
Heel recent heeft een medewerker een andere gast compleet onverwacht dood aangetroffen op zijn kamer. Dat is nogal wat om mee te maken. Het beeld van het levenloze lichaam van iemand die je hebt gekend, ben je niet zomaar kwijt. Zeker als dat je uit het niets overkomt. De uitvaart is inmiddels geweest en de medewerker was blij bij die gelegenheid nogmaals afscheid van hem te kunnen nemen, zoals hij daar opgebaard was.
Risico
In het geval van Buyan is er het risico dat zijn verstandelijk beperkte zoon hem vindt als Buyan op zijn kamer in het INLIA Gasthuis overlijdt. Dat willen Izre en haar team natuurlijk voorkomen. Een andere belangrijke reden om mogelijk toch voor een hospice te kiezen is de zorg: ze zijn daar beter toegerust op de zorg aan stervenden. De huisarts en het medische team van INLIA adviseren Izre hierover.
Binnenkort gaan begeleiders samen met Buyan en Dolaana eerst maar eens kijken bij het hospice. “We hebben hen verzekerd dat we alles samen blijven doen. Ook als Buyan eventueel beter daarheen kan, dan gaan we mee. We blijven hen steunen, tot het eind,”, zegt Izre.
Vaker laatste wensen
Het team is blij dat ze het Toevaanse gezin nog een mooi weekend in Parijs hebben kunnen bezorgen; dat Buyan zijn laatste wens in vervulling heeft zien gaan en de Eiffeltoren heeft aanschouwd en beklommen. “Mijn droom is klaar” zei hij. Dat raakt de medewerkers.
Het is niet de eerste keer dat INLIA zich inzet om de laatste wens van iemand uit te doen komen. In 2021 klopt een Chinese man aan bij de opvang. Hij is niet eerder bij INLIA geweest en zit al twintig jaar in de illegaliteit. Hij is nu in behandeling bij het UMCG; longkanker. Hij hoopt beter te worden en vraagt hulp bij legalisering op medische gronden.
De aanvraag wordt echter afgewezen; behandeling zou ook in China mogelijk zijn. Maar is die ook echt toegankelijk? Bij INLIA willen ze het uitzoeken, maar daar komen ze niet aan toe. In de zomer van ’22 vraagt de man om hem te helpen terug te gaan naar China. Hij heeft nog maar een paar maanden te leven, blijkt. Die wil hij bij zijn vrouw en zoon doorbrengen. Zij weten echter niet dat hij terminaal is, niet eens dat hij ziek is. Dat moeilijke gesprek moet hij eerst nog voeren.
Terugkeer naar China is over het algemeen niet makkelijk voor illegalen. INLIA zet alles op alles, en ook andere instanties werken heel vlot mee. En zo wordt zijn vlucht binnen twee weken geregeld. Hij overlijdt later in de boezem van zijn gezin.
Onvervulde toekomst
“Het raakt je altijd als mensen overlijden”, zegt Izre, “Maar misschien nog wel het meest als dat gebeurt terwijl er onvervulde wensen zijn. Het raakt ons hier allemaal als er mensen overlijden die we langere tijd hebben meegemaakt, met wie we ook mee hebben geleefd. En vooral: mensen die in de opvang overlijden, hebben hun toekomst nog niet in kunnen vullen. Wat voor leven hebben ze gehad? Dat treft ons.”
Klik hier om alle artikelen van Inlia te kunnen lezen.
