Vorig jaar zomer kwam de tengere Syrische aan bij het aanmeldcentrum in Ter Apel. Ze dacht er veiligheid te vinden. Maar Ter Apel was “een horrorfilm”. Ze was dolblij toen INLIA haar onderdak verschafte. Nu helpt Zilan (38) waar ze kan.
Er lagen honderden mensen voor de toegangspoorten van het aanmeldcentrum. Zilan was alleen, en bang in mensenmassa’s. Maar ze kon nergens heen, niet ontsnappen aan het lawaai, de ellende. De komst naar Ter Apel was geen keuze. “Op de vlucht bepaalt toeval je bestemming.”
Vluchten betekent je leven riskeren. “Dat doe je alleen als je geen andere opties hebt.” In het holst van de nacht dwars door de bergen, ze zag nog geen hand voor ogen. Zouden ze patrouilles tegenkomen? Wilde dieren? Wie waren de mensen in het gezelschap eigenlijk? Wat zou er gebeuren? Een jonge vrouw alleen. “Ik was zó bang.”
De angst blijft, eenmaal hier. Bij het eerste gesprek bij de politie trilt ze. “Ik zal je geen kwaad doen”, zegt de politieman. En: “Je lijkt op mijn dochter.” Ze moet dan nog in Ter Apel arriveren. Op dat grasveld. ‘s Avonds brengen bussen hen naar een grote hal, ‘s ochtends weer terug.
Hongerstaking
En dan komt er een bus die een groep naar het INLIA Gasthuis Groningen brengt. Daar verwelkomt directeur John van Tilborg hen: You are our guests here. We will take care of you. Hij vraagt of iemand kan vertalen. Zilan springt in. “Natuurlijk wilde ik helpen. Ik werd verwelkomd, ontvangen als mens.” Vanaf dan helpt ze waar ze kan.
Bijvoorbeeld wanneer er onrust ontstaat in een van de kerkelijke opvangen. Een aantal mannen overweegt een hongerstaking; mensen die net in Ter Apel arriveren worden in procedure genomen, terwijl zij vergeten lijken te worden. “Ik ben een van hen, daarom kon ik bemiddelen. Ik kon uitleggen dat de kerken en INLIA geen beloftes konden doen over procedures waar zij niet over gaan, maar dat ze wel beloofden hen niet aan hun lot over te laten. Dat hielp.”
Kinderen
Het is de piek van de crisisopvang in de kerken. Zilan reist met het INLIA-team mee naar allerlei kerkelijke opvangplekken. Ook naar de kerk waar enkele tientallen alleenstaande jongens verblijven. “Om die kinderen zich beter thuis te laten voelen”, zegt ze.
“Ik wilde dat ze beseften dat ze voor elkaar moesten zorgen. En dat ze goede gasten moesten zijn, dus helpen met afruimen, opruimen, schoonmaken. Jongens van die leeftijd hebben daar meestal wel een zetje voor nodig, haha.”
Techniek of troubleshooter
Ze heeft goede hoop op een verblijfsvergunning. Haar achtergrond is in elektrotechniek. Waar wil ze mee verder, als dat mag? “Mensen helpen, hoe dan ook.” Bij INLIA misschien? Zilan glimlacht: “INLIA heeft mij heel goed behandeld en doet belangrijk werk voor Nederland. Als ik daaraan bij kan dragen, doe ik dat heel graag.”
Klik hier om alle artikelen van Inlia te kunnen lezen.
